اوتس، به خوبی با ذهنیت زنانه آشناست و با تسلط، این ذهنیت را به داستان وارد می‌کند. اتفاق آشنایی است. همان اتفاق رایج در بسیاری از فرهنگ‌ها، تولد بچه، سر به راه شدن مرد یا زن، گرم‌شدن کانون خانواده. اوتس، را باید به‌خاطر این نکته‌سنجی‌ها و ظرافت در شخصیت‌پردازی شخصیت‌های داستانش ستود. اوتس بسیار پرکار است، تا آن حد که منتقدان آمریکایی به دشواری می‌توانند کلیه آثار او را بررسی کنند. او نویسنده‌ای‌ست بسیار توانا و لحظات بسیار زیبا و فوق‌العاده زنانه در زندگی روزانۀ آمریکایی کشف می‌کند. داستان‌ها و رمان‌های او مملو از این لحظات است. اما با این‌حال متأسفانه بسیاری از مضامین از جمله مشکلات عاطفی زانیه، زنای با محارم، برخی تابوشکنی‌ها مانند رابطۀ عاشقانه یک زن با همکار متأهلش در آثار او مدام تکرار می‌شوند و هر بار به یک ماجرای دراماتیک ختم می‌شوند. تکرار این مضامین در کلیت آثار اوتس زخمی است بر جهان داستان‌های او. شخصیت‌های داستان‌های اوتس از یکسو از تنهایی رنج می‌برند و از سوی دیگر همین که از تنهایی درآمدند، به جستجوی خلوت‌شان همسر و معشوق و دوست و آشنا را از خودشان می‌رنجانند. اوتس اعتقاد دارد که عشق و ازخودگذشتگی از یک مقوله است. او معتقد است که در زمانۀ ما عشق از خواهش تن فراتر نمی‌رود. بنابراین نمی‌تواند تحقق پیدا کند. برای همین برای گریز از روزمرگی تنها یک راه باقی می‌ماند: خیانت. اوتس با هزارتوی روح انسان به خوبی آشناست. ترس، وسواس، اضطراب و جنون را می‌شناسد.