کتاب چگونه پیشرفت را به فرزندم آموزش دهم / مرو

«ستون دنیایم باش» نوشته جنیفر نیوِن، داستان رابطه‌ی دو نوجوان با نام‌های لیبی استرات و جک ماسلین را روایت می‌کند که به خاطر «قلدربازی» و آزار و اذیت سایر بچه‌ها در مدرسه، با هم آشنا می‌شوند. لیبی که با نام «چاق ترین نوجوان آمریکا» بین قلدرها شناخته می‌شود، پس از سال‌ها دوری به خاطر سوگ مادر و سلامتی خودش، به مدرسه بازمی‌گردد. جک نمی‌تواند چهره‌ی آدم‌ها و حتی خودش را تشخیص دهد، او دچار بیماری پروسپاگنوسیا است (نوعی بیماری که در آن شخص در شناسایی صورت افراد آشنا ناتوان می‌شود) و این موضوع را از همه پنهان می‌کند. او برای جبران این ضعف، لیبی را تبدیل به یک سیبل برای حملات قلدرها می‌کند. اما لیبی می‌تواند از پس خودش برآید و اعتمادبه‌نفس، شور و امید این شخصیت، جک را وادار می‌سازد تا به انتخاب‌هایش نگاه دوباره‌ای بیندازد.

جنیفر نیون (- ۱۹۶۸) در کارولینای شمالی چشم به جهان گشود. او هم کتاب‌های داستانی می‌نویسد و هم کتاب‌های غیر داستانی. اولین رمان او در ژانر ادبیات نوجوان در سال ۲۰۱۵ چاپ شد و این اثر دومین رمان اوست که نامزد بهترین رمان سال به انتخاب گودریدز شده‌است:

من آدم آشغالی نیستم، ولی قراره یه کار آشغالی بکنم، و تو ازم متنفر می‌شی و بعضی‌های دیگه هم ازم متنفر می‌شن، ولی به‌هرحال، می‌خوام برای مراقبت از تو و همین‌طور خودم، این کارو بکنم.

این شاید به نظر یه بهونه بیاد، ولی من یه مریضی دارم به اسم پروسوپاگنوزیا، ادراک‌پریشی چهره‌هاـ که یعنی نمی‌تونم چهره‌ها رو تشخیص بدم، حتا چهرهٔ آدمایی که عاشقشونم، حتا چهرهٔ مادرم. حتا چهرهٔ خودم.

تصور کن وارد یه اتاقی پر از غریبه‌ها شی، آدمایی که برات هیچ مفهومی ندارن، چون اسم و گذشته‌شون رو نمی‌دونی. بعد تصور کن بری مدرسه یا سر کار یا بدتر، بری خونهٔ خودت، جایی‌که باید همه رو بشناسی، ولی در عوض آدمای اون‌جا هم همه شبیه غریبه‌ها باشن.

برای من زندگی این‌جوریه: وارد اتاق می‌شم و هیچکی رو نمی‌شناسم. منظورم هر اتاقی تو هر جاییه.