(( نمیفهمم چطور ممکن است از کنار درختی گذشت و از دیدن آن شیرینکام نشد! چطور میشود انسانی را دید و از دوست داشتن او احساس سعادت نکرد! وای که زبانم کوتاه است و بیان افکارم دشوار…. وای که ما در هر قدم چه بسیار چیزهای زیبا میبینیم! به قدری زیبا که حتی نگون بخت ترین آدم نمی توانند زیباییشان را ببینند. کودکی را نگاه کنید، سپیده صبح را تماشا کنید، علفی را که رشد می کند و چشمانی که شما را مینگرند و پیام دوستی دارند ببینید… )) همه می دانیم که نقطه قوت داستایوفسکی، شخصیت پردازی اش است. در این کتاب، او این توانایی را به سر حد خود می رساند. ابله را بخوانید نه فقط برای اینکه یک رمان جذاب است، ابله را بخوانید تا به یک سفر انسان شناسی رفته باشید و به این سوال فکر کنید که آیا سرنوشت یک جامعه می تواند به دست دیگری تغییر کند؟