يكهو از صفحه ي تلويزيون همهمه خنده و صداي محبت مردم به گوش مي رسه. به بالا نگاه مي كنم و از نو وحشت زده مي شم. اونجا تو تلويزيون من و اريك تو لباس هاي عروسي مون ژست گرفته ايم. كنار يك كيك گنده سفيد وايساده ايم و چاقو دستمونه. داريم به يه كسي كه تو تصوير نيست مي خنديم.

اريك توضيح مي ده: «ما تصميم گرفتيم از مراسم عقد فيلم برداري نكنيم. اين فيلم مال مهموني بعدشه.»

با صدايي كه يه كم گرفته مي گم: «آهان.»

من هيچ وقت خيلي طرف دار عروسي ها نبوده ام ولي وقتي خودمون رو تماشا مي كنم كه كيك رو مي بريم و به دوربين ها لبخند مي زنيم و بعد دوباره واسه كسي كه نتونسته عكس خوبي بگيره ژست مي گيريم يه كم بغض مي كنم. اين روز عروسي منه، بايد شادترين روز زندگيم بوده باشه و من هيچي راجع بهش يادم نيست.