وظیفه ى پزشک این نیست که مرگ را به تاخیر بیندازد یا بیماران را به زندگى سابق شان برگرداند. بلکه ما باید بیمار و خانواده اش را که زندگى شان از هم پاشیده است، در آغوش بگیریم و کارى کنیم تا آن ها بتوانند دوباره بلند شوند و بایستند و به زندگى خودشان معنا بدهند.

قبل از اینکه سرطانم تشخیص داده بشود مى دانستم که روزى مى میرم، اما نمى دانستم کِى. بعد از تشخیص هم مى دانستم که روزى مى میرم، باز هم نمى دانستم کِى. اما الان دقیق مى دانستم که این مشکل در واقع یک مشکل علمى نبود. حقیقتِ مرگ رنج آور است. با این حال راه دیگرى وجود ندارد.

براى علمى کردن متافیزیک نه تنها خدا، بلکه عشق، نفرت و معنا را هم باید از دنیا حذف کرد – تا بتوانیم دنیایى را بررسى کنیم که به قطع دنیایى نیست که ما در آنیم. بنابراین اگر شما به معنا اعتقاد دارید، باید به خدا هم اعتقاد داشته باشید. به عبارت دیگر، اگر شما معتقد هستید که علم جایگاهى براى خدا فراهم نکرده، پس مجبورید نتیجه بگیرید که علم جایگاهى براى معنا هم ندارد. بنابراین زندگى به خودى خود هیچ ندارد.

آدم فکر مى کند اولین بارى که بدنِ مُرده اى را تکه تکه مى کند، حس جالب و عجیبى خواهد داشت، اما به طرز شگفت آورى همه چیز عادى بود. تشریحِ جسد یک رویداد پزشکىِ سرنوشت ساز، تجاوز به مقدسات و پدیدآورنده ى انبوهى از احساسات مختلف است: از دلزدگى، شعف، تهوع، درماندگى و ترس تا ملالتِ محض از تمرین هاى دانشگاهى که به تدریج ایجاد مى شود. همه چیز بین تاثر و ابتذال در نوسان است. تشریح جسد از نظر بسیارى، مظهر تبدیل دانشجویان محزون و مودب به پزشکانى سنگ دل و متکبر است.