آسمان آبی، سواحل ماسه‌ای... داشتم خواب خوشی می‌دیدم. خواب تعطیلاتی قشنگ و آرام زیر نور آفتاب. باید چند وقتی از هیاهوی شهر موش‌ها دور می‌ماندم. اگر تراپولا من را به یک مسافرت دیوانه‌‌وار نمی‌فرستاد، خواب خوشم به حقیقت می‌پیوست. واقعاً سفر وحشتناکی بود. یک‌دفعه دیدم به‌جای ساحل زیبای دریا، توی یک هتل کثیفم و یک خروار کَک هم ریخته‌اند توی رختخوابم و توی گوشم ویزویز می‌کنند! آخ! یعنی واقعاً می‌شد از همچین مسافرتی لذت ببرم؟

ساکت شد و انگشتش را کرد توی دماغش. بعد دنبال حرفش را گرفت: «نه داداش! اصلاً و ابداً مثل من نیست. دنبال هیجان و این چیزها هم نیست. نه از کوسه‌گیری خوشش می‌آد، نه با صخره‌نوردی حال می‌کنه. بُزدل‌موشیه واسه خودش! آره، خیلی ضدّ‌حاله. خودت که این‌جور موش‌ها رو می‌شناسی. از همین مسافرت‌های پَک‌وپیرزنی واسه‌ش خوبه. تهِ تهِ خطرش این باشه که پشم‌هاش آفتاب‌سوخته شه. ها! ها! ولی خیلی خَرپوله‌ها! نگران مایه‌تیله نباش. پولش از پارو بالا می‌ره!»