انسان‌ها یک بار، آن هم در روزی که مادرانشان آن‌ها را به دنیا می‌آورند، زاده نمی‌شوند؛ بلکه زندگی مجبورشان می‌کند تا بارها و بارها خودشان را از نو بزایند.»
فلورنتینو آریزا با لحنی آرام صحبت می‌کرد؛ اما سعی می‌کرد تا آن‌جا که در توان دارد، قاطعیت کلام خود را نیز نگه بدارد. چنین گفت:
هر طور که میل شماست. ولی من تا ندانم که نظر خود او چیست، نمی‌توانم تصمیمی بگیرم. وگرنه به او خیانت کرده‌ام.
لورنزو دازا به پشتی صندلی خود لم داد و نگاهش را به طرف بیرون چرخاند. او هم صدایش را پایین آورد و گفت:
مجبورم نکن تا تو را با گلوله‌ای از پا دربیاورم!
فلورنتینو آریزا احساس کرد که آشوبی‌از کف و یخ، روده‌هایش را پر می‌کند. اما سخن گفتنش دچار لرزش نشد؛ چرا که احساس کرد در پرتو روح‌القدس دارد منوّر می‌شود. در حالی که دست خود را به روی سینه‌اش گذاشته بود، گفت:
خیلی خوب، مرا با تیر بزن، هیچ چیز باشکوه‌تر از مردن در راه عشق نیست.