میمون باطری خور موزیکال و رقاص کد 330

رافائل وارد اتاق کوچکی می‌شود که بوی مواد ضدعفونی‌ کننده می‌دهد. شلوار جین خاکستری و بلوز آستین‌کوتاه سفید دکمه‌ داری به تن دارد که سوختگی‌های گردنش را پوشانده است، سوختگی‌های اسید که تا آخر عمر همراهی‌اش می‌کنند. صورتش را اصلاح و موهایش را کوتاه کرده است. ابتدا نگاهش به چشمان دخترکی می‌افتد که با قدرشناسی خاصی به وی خیره شده است، سپس مردی را می‌بیند که همراه اوست و معلوم است از بودن در آن جا معذب است؛ اتاق‌ ملاقات زندانی معروف.

سلام آقای اورژیون. من میشل دوریو هستم، پدرجسیکا.

رافائل دست مرد را، که به‌ سمتش دراز شده است، فشار می‌دهد و می‌گوید: «بله حدس می‌زدم.»

جسیکا از جایش بلند می‌شود و به سمت او می‌رود. رافائل هم دستانش را باز می‌کند و دخترک را در آغوش می‌گیرد. نمی‌تواند جلو خودش را بگیرد و لبخندی روی لبش می‌نشیند.